Sta op en eet

Wellicht zou je vanmorgen kunnen zingen: ‘Ik lag en sliep gerust van ’s Heeren trouw bewust, tot ik verfrist ontwaakte. De Heer was aan mijn zij…’ (Ps. 3:3). Het lijkt wel of God je, terwijl je slaapt, geloof, zekerheid en vrijmoedigheid gaf om vandaag het Avondmaal mee te vieren. ‘Nu stap ik rustig aan; ’k betreed een effen baan…’ (Ps. 26:12), zing je overtuigd. Maar kijk er niet raar van op, dat het juist vanmorgen voor kerktijd niet zo fijn was. Je stapte met het verkeerde been uit bed. Je mopperde onnodig op je broer. Je raakte te snel gepikeerd. Je baalde dat je iets niet kon vinden. Je had nauwelijks tijd om persoonlijk te bidden. En zo heeft de duivel een trukendoos vol om je te verhinderen aan het Avondmaal deel te nemen. Zo lang je als Petrus op Jezus ziet gaat het goed, maar o wee als je je fixeert op de golven. Op dat wat in je en buiten je wankelt en kantelt. Dan blijf je nergens en zak je door de golven naar beneden. Als je vandaag het gewenste gevoel mist, kijk dan eens terug op wat je op vorige dagen wél ervaren hebt. En uiteindelijk sta je niet op en ga je niet aan, omdat je het voelt, maar omdat Jezus zélf via de predikant je roept: ‘Komt nu want alle dingen zijn gereed.’ Hoor je de muziek in dat herhaalde ‘volkomen verzoening’? Hoor je Christus zélf smeken: laat je nu met God verzoenen! (2 Kor. 5:20).

En omdat Híj je roept, gehoorzaam je. En al gaande bid je met Psalm 138:4 of God met zijn sterke rechterhand je leidt en vasthoudt en zijn werk in je af wil maken. ‘Sta op, eet, want de weg zou voor u te veel zijn’ (1 Kon. 19:7). Dat wordt tegen jou gezegd! Zo alleen kun je er tegen! Je wilt toch niet op eigen kracht verder?